Zevergem is een deelgemeente van De Pinte en ligt aan de Schelde, op slechts enkele kilometers van Gent. Het is één van de oudste Scheldedorpen. De Provincie Oost-Vlaanderen stippelde een prachtige wandelroute van 5,6 km uit onder de benaming Doornhammeke (D/2008/0332/3). De wandelweg loopt zo goed als volledig langs de Scheldeoevers en zijn vroegere meanders.

De Schelde werd al vanaf de 15de eeuw rechtgetrokken. De meanders werden afgesneden van de stroom en op die manier hadden ze in de 19de en 20ste eeuw minder te lijden onder industriële en andere vervuiling. Tegenwoordig zijn het private viswaters. Het hoefijzervormig gebied binnen de meander noemt men ham. Vandaar de benaming Doornhammeke maar ook de naam van de Oost-Vlaamse gemeente Hamme, …

De route vertrekt aan de Onze-Lieve-Vrouwekerk waar ook parkeergelegenheid is. Het kerkhof ligt nog rond de kerk. Op het voetpad voor de kerk staat een arduinen schandpaal die vroeger in de Weldendreef stond, bij de vroegere Vierschare. Aan de overkant van de straat staat de 18de eeuwse pastorie. Ze werd in classicistische stijl gebouwd door de abt van de Gentse Sint-Pietersabdij. Tegenwoordig is het een restaurant. Voor het kerkgebouw bemerken we een metalen kunstwerk van kunstenaar Jean-Pierre Belaen uit Tielt. Het kreeg de naam Ontmoeting en stelt drie vogels voor die hun natuurlijk habitat hebben aan de Scheldeoevers. Vogels zijn trouwens een wederkerend thema in het oeuvre van deze kunstenaar.

Bij het begin van de uitgestippelde wandeling komen we een rietveld tegen dat dienst doet als waterzuiveringsstation voor de 750 inwoners van Zevergem. Aan de overkant zien we de verbouwde Blijhoeve die nog steeds omwald is. Nadien stoten we op een eerste oude Scheldebocht, Den Ouden End, die op het einde van de 19de eeuw werd afgesneden van de stroom. Een paradijs voor watervogels,  waterplanten en … vissers. Vooraleer we de oevers van de Schelde bereiken, passeren we links aan een oude kleiput. Zevergem had vroeger een bloeiende steenbakkerij, bedrijvigheid die nu volledig is verdwenen.

Zo komen we aan de oevers van de relatief brede Schelde. We wandelen langs een verharde rijweg waar autoverkeer enkel mits vergunning toegelaten is. Wel veel wielertoeristen! Het enige voertuig dat we tegenkomen, is dat van de rattenbestrijding. De rijweg volgt het tracé van de vroegere trekweg waar paarden de schuiten op de stroom voorttrokken. De rijke begroeiing van de oevers valt dadelijk op. In het begin van de 20ste eeuw was hier nog een veerpont en een veercafé. We wandelen zo’n tweetal kilometers langs de Schelde. Druk scheepverkeer is er niet. Slechts een drietal schepen (twee binnenvaartuigen en een plezierboot) kwamen voorbij. Rechts van de route bemerken we opnieuw vroegere beddingen en zijarmen van de stroom die heel visrijk zijn. Zo zagen we enkele kanjers van karpers in het troebel water.

We verlaten de Scheldeoever en komen in een landschap terecht dat beheerst wordt door rijen populieren, watervogels en vroegere meanders. Zo bereiken we het Doornhammeke, een visrijke oude Scheldebocht. Vroeger was hier een gekend café dat ondertussen in privéhanden is gekomen. Wat verder wandelen we de prachtige, overgroeide Weldendreef binnen die langs het gelijknamig bos loopt. Verscholen in dit bos ligt het omwalde kasteel van Welden. We komen voorbij het verloederd gebouwtje van de vroegere Vierschare, dit was de plaatselijke rechtbank van de heerlijkheid Welden. Het gezegde Siet niemand an – gheeft elck het syne gebeiteld in hardsteen, is zo goed als onleesbaar geworden. De schandpaal stond vroeger bij dit gebouw.

Aan het einde van de dreef nemen we nog een kijkje in de 19de eeuwse, eerder smaakloze Sint-Jozefkapel. Via het Kerkdreefken bereiken we opnieuw de dorpskern.

Zevergem, klein maar fijn! Een oase van rust, dicht bij het drukke Gent. Zeker een bezoekje waard.