Wat vandaag het recreatiegebied van de Oostendse Kreken heet, was voor de fusies van 1970 grondgebied van de vroegere gemeenten Stene, Zandvoorde en Snaaskerke. Men sprak toen gewoon van ‘t Schorre, een uitgestrekt landbouwgebied dat na het Beleg van Oostende (1601-1604) opnieuw aan de zee was onttrokken. Vorige eeuw kwam je hier niet veel Oostendenaars tegen. ‘T Schorre was een boerengat en Stene-Dorp een ingeslapen en godvergeten polderdorpje.

Mijn grootoom en –tante woonden langs de Stuiverstraat, schuin tegenover boer Vlaeminck van wie de hoeve nu de kinderboerderij De Lange Schuur is geworden. Rond  1960 kwamen we hier praktisch elke week langs, te voet of met de fiets want openbaar vervoer naar deze uithoek was onbestaande. In de zomer maakten we van de gelegenheid gebruik om langs de kronkelende boerenweggetjes door ‘t Schorre te fietsen. Over dit familiebezoek hebben we uitvoerig verteld in Oostendse Jeugdherinneringen.

Enkele landbouwersgezinnen kende ik bij naam. Tante en nonkel spraken niet alleen van Vlaemincks, maar ook van de Faicts, Lustens, Cobbaerts en Vermotes. God weet wat er van die hoeven is overgebleven en of die families daar nog wonen. Het nieuw recreatiegebied heeft de landbouw op sterven na doodgemaakt.

Niet alleen via de Stuiverstraat, maar ook via Stene-Dorp kon je langs een landwegel naar ‘t Schorre. Naast de kreken, waren er de ondergelopen kleiputten, in vroegere tijden uitgegraven door de “Steenovens” van Zandvoorde of van Stene-Statie.

Er deden legenden en verzinsels de ronde. De Sluiskreek, de Zoute Kreek en de Keignaert op  Zandvoorde, waren “armen van de zee“. Via mysterieuse ondergrondse “aders” stonden ze in verbinding met de Noordzee. Midden in het veld, langs het vroeger tracé van de spoorweg Torhout – Oostende, stond een voetstuk met een bol erop. Tegenwoordig weten we dat het een geodetisch signaalpunt uit 1853 is. Maar toen gingen verhalen de ronde dat het een overblijfsel was van een Tempeliersvestiging en, wie weet, dat eronder een net van onderaardse gangen liep waar mogelijk schatten verborgen lagen. We hadden enkel nog de Tempelier van dienst te kort die om middernacht met een lantaarn door de velden dwaalde …

De prachtige wandelroute Oostendse Kreken[1] die de Provincie West-Vlaanderen heeft uitgestippeld, is adembenemend. Er is niet alleen de afwisseling van het polderlandschap en het Geuzenbos maar ook de vele mooie bloemen, planten en watervogels die we overal tegenkomen. De natuur is nog ongerept of nu hersteld in zijn oorspronkelijke staat.

De wandelroute start aan de kinderboerderij De Lange schuur. Door de velden bereiken we de Gauwelozekreek die via de Conterdam in de haven uitmondt. We stoten er op de betonnen restanten van wat eertijds een spoorwegbrug over de kreek was.

Over de Gistelsesteenweg, bereiken we, langs de Gauwelozekreek, het recent aangelegd Geuzenbos waar 60 hectaren landbouwgrond tot bos werden herschapen. Dat is maar één tiende van het volledig recreatiegebied dat in de toekomst voorzien wordt. Het zgn. “stadsrandbos” vormt een groene buffer tussen langs de ene kant de autostrade met de industriezone en langs de andere kant  het poldergebied. In het bos zijn al wandelpaden aangelegd. Men kan er ook even verpozen of picknicken op een bank. Vooral  de omgeving rond de twee vijvers of “plassen” is idylisch bij mooi weer: een oase van rust, een paradijs voor libellen en watervogels. Het water is er kristalhelder en de waterplanten tieren er weelderig. Een nog onbekend paradijs voor vele Oostendenaars. Voor hoelang nog?

Langs de Karperstaart, bereiken we het Vredebos, evenwijdig aan de autosnelweg. Beide bossen zijn bepland met 29 000 bomen afkomstig uit het Limburgse Genk dat als compensatie een recreatiedomein mocht aanleggen. Een Limburgs bos aan onze kust!

Via de spoorwegbrug komen we terecht op de vroegere bedding van de spoorweg Torhout-Oostende, de zgn. Groene 62.  Op de bermen is een weelderige, wilde flora aanwezig. We dwarsen de Grintweg en de Gistelsesteenweg. De oorspronkelijke spoorwegbrug overspant nog altijd de Grintweg maar over de onlangs verbrede Gistelsesteenweg ligt nu een moderne constructie in metaal. Rechts hebben we zicht op de prachtige skyline van Oostende, met de flatgebouwen van de Nieuwe stad, de Sint-Janskerk, de H. Hartkerk, de Sint-Jozefskerk, de Watertoren, het Europacentrum, de Melinda en de Mast. Wat verderop is een panoramisch uitzichtpunt op de Sluis- en de Zoute Kreek en op de wirwar van kleine kreekjes en grachten, broedgebied van de talrijke watervogels.

Het uitgestippeld parcours leidt ons dwars door de velden naar het geodetisch signaalpunt dat vroeger naast de spoorweg lag. Langs de vroegere spoorbedding bereiken we opnieuw de kinderboerderij De lange schuur.

Een wandeling van zo’n 2 uur 30. Het kan zeker vlugger, maar er is zoveel te zien, zoveel uitzichtpunten en adembenemende panorama’s.

Een verfrissend glas in de cafetaria van de kinderboerderij is een meer dan welgekomen beloning na al die stappen door de natuur. We kunnen er van onze emoties bekomen en plannen maken om de tocht eens over te doen, misschien in een ander seizoen.