Bij de babyboomgeneratie is de herinnering aan Expo 58 nog levendig. De nostalgie naar de kinderjaren zal hierbij wel meespelen. Het Atomium is het meest prestigieuse restant van de Wereldtentoonstelling 1958 en werd een aantal jaar geleden opgefrist en gerenoveerd.

Toen we eerder deze week voor een bezoekje naar de Heizel trokken, was het met hoog gespannen verwachtingen. Alhoewel respectievelijk van bouwjaar 1953 en 1947, hadden mijn vrouw en ik met school of met onze ouders Expo 58 bezocht maar om één of andere reden waren we nooit tot in het Atomium geraakt. Was het toen te druk? Of te kostelijk? Het is gissen. In elk geval, 55 jaar na de opening van het Atomium, hebben we donderdag laatst dan eindelijk een bezoek gebracht aan wat doorgaat als de Brusselse evenknie van de Eiffeltoren.

Het onthaal kon wat beter en hartelijker. Er waren twee kassa’s open, de ene bediende was druk bezig, de tweede was vrij en sprak ons vanuit de hoogte aan in het Frans. Toen hij hoorde dat we Nederlandstalig waren, – we lieten het ook duidelijk merken – daalden plots zijn aandacht en zijn dienstbetoon tot het vriespunt. Hij keek de andere richting uit, richting van een voorbijkomende hostess die hem interessanter leek dan de twee Vlaamse gepensioneerden voor hem. Wij waren definitief lucht geworden, de bisou voor de hostess ging voor. Dan maar ernaast aanschuiven bij zijn hardwerkende collega die ons heel correct en vriendelijk in het Nederlands te woord stond en bediende. Ik zag dat de man zelf een stuk geïrriteerd was door de houding van zijn evenknie, zowel door diens manier van doen als door de weinig collegiale verdeling van het werk. Zowat het verhaal van de hardwerkende mier en de Spaß machende krekel.

Toch even vermelden dat de gewone toegangsprijs € 11 bedraagt, wat, zoals zou blijken, nogal hoog is in verhouding met wat men maar te zien krijgt. Maar we kunnen erin komen dat er heel wat personeels- en onderhoudskosten te pas komen bij de uitbating van wat ondertussen een nationaal monument is geworden.

Aan de ruime centrale lift – ik vermoed dat er maar één is – was het aanschuiven. Vlak voor het aan onze beurt was, leunde een bezoeker toevallig tegen de startknop zodat de lift  bijna vertrok zonder de liftbediende. Gelukkig maar dat de deuren opnieuw open gingen en de lift kon stijgen met zijn gewoon contigent bezoekers én de hostes van dienst die summier maar in drie talen uitleg gaf. Bovenaan is de lift doorzichtig zodat de bezoeker de constructie van de koker en de vele nutsvoorzieningen kan zien. Maar die moet wel rap zijn want in een twintigtal seconden heeft de lift zijn bestemming bereikt helemaal boven in het Atomium.

Van op 102 meter, heb je een prachtig panorama van de stad, weliswaar minder spectaculair dan van op de Parijse Eiffeltoren die driemaal zo hoog is. Net zoals de Parijse toren is het Atomium een stalenconstructie die aan de buitenkant afgewerkt is met aluminiumplaten. Het metaal is goed onderhouden en recentelijk met een laagje verf opgefrist. Ook de dekplaten van de bollen of sferen werden aan de buitenkant opgepoetst en schitteren nu in al hun glorie. Een pluimpje voor het beheer dat verantwoordelijk is voor het monument.

Affiches Expo 58

Hostessen in uniform

Eerder spraken we van nostaligie naar Expo 58. Zowel de website als de folder van het Atomium, hebben het over een permanente tentoonstelling gewijd aan deze lang vervlogen gebeurtenis. Nochtans hebben we daarvan niet zoveel gemerkt. Beneden wees een bord naar een tijdelijke tenstoonstelling over het werk van architect Brunfaut maar een wegwijzer naar Expo 58 was er niet of viel in elk geval niet op. En nochtans konden we niet verkeerd lopen want de vaste tentoonstelling bevindt zich volgens de folder in de eerste bol, op niveau 1 en 2 waar men moet voorbij komen om naar Brunfaut op niveau 3 te gaan. Wat aan Expo 58 herinnert, was maar magertjes: enkele affiches van toen, een foto van hostessen, een groot portret van koning Boudewijn met Sofia Loren, een plattegrond en een zwart-wit video die permanent loopt. Dat was dan ongeveer alles wat we gezien hebben. De maquettes afgebeeld op de website, hebben we helemaal niet gezien of gevonden. Eigenaardig.

Om je te verplaatsen tussen de verschillende sferen moet je wel goed te been zijn. Er zijn natuurlijk een aantal roltrappen – zelfs heel lange en beklemmende – maar je moet ook heel wat gewone trappen op en af om de niveauverschillen te overbruggen. In dit gewoon circuit is er ook weinig of geen mogelijkheid om rechtsomkeer te maken, je kan niet anders dan de richting van het bezoek te volgen. De centrale lift wordt normaal gezien enkel gebruikt om helemaal naar boven te gaan en niet voor tussenstoppen.

Misschien de moeite om te vermelden dat er in de onmiddellijke omgeving nog een tweetal andere restanten van Expo 58 te zien zijn. Allereerst het Amerikaans theater dat heel lang als televisiestudio dienst deed. Aan het begin van de esplanade staat nog een vervallen rond paviljoentje met op de deur Atomium. Waarschijnlijk was daar de bezoekersingang in 1958?

Amerikaans theater	Vroegere ingang Atomium?

Na een uur waren we terug buiten. De catering is weinig aantrekkelijk voor de doorsnee bezoeker. Helemaal boven in het Atomium kan je dineren met de stad Brussel aan je voeten. Maar dit restaurant is nogal exclusief en dus niet geschikt voor de gewone beurs. Aan de voet is er een zelfbedieningstent met een eerder beperkt assortiment van snacks en dranken en vooral duur in verhouding met de kwaliteit. De slordige  en verouderde accommodatie – lange tafels, weinig comfortabele zitplaatsen, is allesbehalve uitnodigend en voor het terras buiten was het nu nog te fris.

Eenmaal terug op de esplanade waren we het roerend eens: één bezoek aan deze toeristische attractie om of na 55 jaar volstaat. Niet voor herhaling vatbaar.